Tragajući za našim junacima, događajima i raznim dešavanjima iz istorije, kopajući po arhivama, naišao sam na jednu sličicu koja mi je privukla pažnju.
Na njoj se vidi gospođa sa malim detetom kako kleči pored neke humke (slika 1). Zanimalo me je o čemu se radi i ko je u pitanju pa sam daljim istraživanjem, upornim traganjem a posebno primenom pravila „šest koraka”, saznao sledeće:
Pre više od sto godina u Moskvi je, u zdravlju, ljubavi i veselju, živela velika i srećna porodica Pokhvisnev. Na čelu te porodice nalazio se gospodin Vladimir Borisovič Pokhvisnev (slika 2). Bio je ministar Pošta i telegrafa cele Rusije. Njegova supruga Sofia bila je prelepa dama. Imali su sedmoro dece. Šest ćerki i jednog sina. Proslavljajući srebrnu godišnjicu braka, 1914. godine, napravili su fotografiju koju vidite u prilogu (slika 3). (Sofia je u sredini)
Nažalost, u građanskom ratu, 1919. godine na Krimu, stradao im je sin jedinac, a već naredne godine morali su porodično da emigriraju iz Rusije. Put ih je prvo odveo u Francusku ali odmah zatim dolaze u Beograd.
Da bi prehranio porodicu gospodin Pokhvisnev se zaposlio kao službenik naše pošte i tako radio sve dok ga tuberkuloza, 1927. godine, nije oborila. Prebacuju ga hitno u specijalnu bolnicu u Ptuj ali na žalost nisu mogli da ga spasu, iste godine je umro.
U Ptuju je i sahranjen pa je tamo i nastala pomenuta slika (slika 1) a na njoj se vidi njegova supruga Sofia sa unukom Borisom. Danas se na tom mestu nalazi zajednička grobnica za preko 100 ruskih građana koji su u periodu od 1920. do 1942. godine umrli u toj bolnici – sanatorijumu (slika 4 i 5).
Jedna od ćerki gospodina Pokhvisneva (majka Borisa, dečaka sa slike 1) se takođe razbolela od tuberkuloze, umrla je 1928. godine. Supruga Sofia je ostala da živi u Beogradu gde je i umrla 1942. godine, a sahranjena je na Novom Groblju.
Njihov unuk Boris se ubrzo preselio u Budimpeštu a tamo sada živi njegova ćerka. Ostale ćerke gospodina Pokhvisneva vratile su se kasnije u Rusiju gde su živele vrlo teško i siromašno, ali su ipak ostavile iza sebe mnogobrojnu familiju.
———————————
E sada je možda trenutak da vam još nešto iznesem…
Postoji jedno pravilo „šest koraka”, bar ga ja tako nazivam, a radi se o tome da svako od nas poznaje određen broj ljudi (to su nam prvi poznanici, prvi korak) pa oni imaju svoj krug poznanika (drugi korak od nas) i tako najviše za šest koraka, garantovano, možemo doći do bilo koje osobe na našoj planeti (do Trampa, Putina, nekog zemljoradnika u Africi, Japanu itd).
Međutim, ako znate da odaberete pravu osobu iz vašeg prvog kruga, ako ste malo uigrani, često ćete i pre šestog koraka dođi do tražene osobe.
——————————–
Jedna od unuka gospodina Pokhvisneva, iz početne priče, je gospođa Anna Savelieva koja mi je sve ovo, o njenom dedi i porodici, otkrila (njena majka je druga sa leve strane na slici broj 3), a do nje sam došao zahvaljujući gospođi Nesibi Palibrk Sukić, a do koje sam došao preko Dragoljuba Cucića iz Pančeva, koji spada u prvi krug mojih poznanika.
Slika 3 
Slika 2 
Slika 1 
Slika 4 
Slika 5
