Nebojša B. Vasiljević, čovek od koga sam mnogo naučio, i još uvek učim, gospodin prefinjenih manira, dipomirani inženjer, svetski stručnjak za gradnju brodova i visoko cenjeni ekspert u krugovima brodovlasnika, proveo je ceo radni vek na čelu konstruktorskog tima Brodogradilišta Tito u Beogradu, koje je sa proizvodnjom rečnih i morskih brodova, u jednom dužem periodu, bilo među najboljima na planeti.
Kada je Irak, 1975. godine, raspisao međunarodni tender za izporuku 167 brodova – potiskivača, na kome je učestvovalo 107 brodogradilišta iz celog sveta, ubedljivu pobedu je odnela Udružena rečna brodogradnja SFRJ i to sa projektom „specijalnog potiskivača koji može nesmetano da radi u tropskim klimatskim uslovima sa povremenom intezivnom pojavom olujnih pustinjskih vetrova i primesama u vazduhu”, možda i danas nenadmašnim projektom kojim je rukovodio lično gospodin Vasiljević.
Svih 167 plovila je u zadatom roku isporučeno kupcu, a interesantno je to da je Nebojša sa prva dva potiskivača, posle prekida plovidbe na drevnom plovnom putu reke Tigris koji je trajao više stotina godina, 25. marta 1977, uplovio u Bagdad, i time je ponovo bio otvoren rečni plovni put u celosti za komercijalno korišćenje – od ušća Šat-El-Araba u Persijski zaliv do Bagdada u ukupnoj dužini od 926 km.
Na stotine interesantnih priča bih mogao da vam prenesem, a koje sam upijao od divnog gospodina Neše, pisao bih satima i satima, pa je možda bolje da to ostavim za neki drugi medij, npr. papir, ali evo za ovo javljanje samo još jedne…
Švedski čuveni investitor i brodovlasnik, nakon više sastanaka sa Nebojšom, naručio je od Brodogradilišta Tito, 1991. godine, prekookeanski kontejnerski brod dužine 105 a širine 16 metara. Taman kada je ekipa od 2000 zaposlenih u našem brodogradilištu počela da gradi ovu grdosiju, svetske sile su uvele sankcije prema SRJ, nabavka materijala je bila izuzetno otežana, u jednom period i totalno prekinuta, ali su naši vispreni stručnjaci ipak uspeli da ga 1999. završe, i naredne godine isporuče kupcu. Stella Carabic, kako je investitor nazvao svoje čedo, je imao „ICE CLASS” sertifikat, što znači da može bez problema da plovi kroz led visine jedan metar.
Porinut je u Savu tako što su podvodni bageri danima pre toga dubili tlo reke kako bi brod nesmetano zaplovio, a posebna problematika je bila prolazak ispod Železničkog mosta. Zbog prevelike visine broda (sedam stambenih spratova) morali su da ga potope na nulu, skoro da je voda ulazila na platformu, te ga tako zaronjenog provukli ispod mosta koga su čak i tada malo zakačili i ogrebali.
Stella Caribic, najveći plovni objekat ikada izgrađen u srpskim brodogradilištima, bio je od strane vlasnika, osiguran kod Lojda i to od 100% uzroka i posledica, čak i od bombardovanja, te kruži priča, po brodskim kuloarima, da je NATO samo zbog toga, 1999, odustao od gađanja Brodogradilišta u Beogradu.
(Izvinjavam se zbog naše neuspele selfi fotografije)
Zanimljiva priča, hvala!