Pre tačno pola veka u Beogradu je umrla čuvena slikarka Beta Vukanović (16.4.1872 – 31.10.1972), rođena u Nemačkoj, u Bavarskom gradu Bambergu kao Babet Bahmajer. U Beograd je došla 1898. godine sa suprugom Ristom Vukanovićem (1883-1918) sa kojim se zavolela za vreme studija na slikarskoj akademiji u Minhenu. Babet je uzela umetničko ime Beta, a svog Ristu je simpatično zvala „moj dugi Hercegovac“. Ubrzo po dolasku u prestonicu imali su sreću da održe prvu izložbu u holu Narodne skupštine što je bio prvorazredni kulturni događaj kome je prisustvovao i kralj Milan Obrenović.
Kao odličan poznavalac slikarstva oduševljeni kralj Milan im je omogućio izložbu radova na dvoru 1900. godine, kada je otkupio čuvenu Ristinu sliku „DAHIJE“. Od tog novca Vukanovići su kupili plac na Dorćolu, u Kapetan Mišinoj 13, gde su 1902. godine sagradili kuću po projektu poznatog arhitrekte Milana Kapetanovića. Beta je fasadu ukrasila trima muzama (slikarstva, muzike, poezije) i plavim perunikama po kojima je kuća bila poznata. To je bio divan umetnički dom, gde su otvorili i slikarsku školu na osnovu dobijene dozvole i to nakon što je 1900. godine umro Kiril Kutlik koji je držao prethodnu. Nažalost, ta divna kuća je teško oštećena u Prvom svetskom ratu, pa se Beta u nju više nije vraćala. Ona je preživela u Srbiji četiri rata – dva balkanska i dva svetska. U Balkanskim ratovima i Prvom svetskom ratu je radila kao dobrovoljna bolničarka. Njen suprug se u Prvom svetskom ratu povukao sa vojskom, teško razboleo i umro u Francuskoj 1918. godine, gde je i sahranjen na srpskom vojničkom groblju Tije.
Iako Nemica, Beta je pokazala svoju privrženost srpskom narodu kako u Prvom, tako i u Drugom svetskom ratu. Njen slikarski opus je impresivan počevši od prve i najdraže kompozicije „KRSNA SLAVA“ koju je naslikala 1900. godine i sa njome osvojila pregršt nagrada (nažalost original je izgubljen u Drugom svetskom ratu). Školovala se u Minhenu i Parizu kao impresionista i do kraja ostala verna tom pravcu. Srbija joj je bila stalna inspiracija. Bila je jedan je od osnivača Društva srpske umetnost „Lada“, a takođe je prva izlagala grafiku u Srbiji i utemeljila srpsku umetničku karikaturu. Dar za karikaturu ispoljila je još u osnovnoj školi. Do kraja svog dugog života je stvarala u ateljeu Kolarčeve Zadužbine, dok je Muzeju grada Beograda ostavila legat od čak 247 radova. Voljenom Beogradu ostala je verna do kraja života i u njemu počiva.
