Nakon što ih je u cvetu mladosti pokosila tuberkuloza, otac Marinko je, 1882. godine, angažovao tadašnjeg čuvenog arhitektu Aleksandra Bugarskog sa ciljem da svojim neprežaljenim sinovima Mihailu, Milanu i Aleksi podigne velelepnu kapelu. Bugarski je, poveren mu zadatak, obavio maestralno.
Kapela braće Radovanović je bila sagrađena u srpsko-vizantijskom stilu. Imala je kvadratnu osnovu i visinu od šest metara. Na zapadnoj strani, iznad ulaznih vrata, stajao je sledeći zapis:
„Ovde su sahranjeni Mihailo, Milan i Aleksa, dični sinovi i Katarina, divotna kćer Marinka i Jelke Radovanovića. Mladost, lepota, pamet, nauka i vrednoća njihova ne može se prežaliti”.
Dok je na istočnoj strani kapele pisalo:
„Prerana smrt u 23 i 28 godini, uze im dragocen život, ali ostaše im između mnogih ova dela da svetle na polju nauke srpske: Osnovi kaznenog prava – Ortalan. Justinijanove institucije. Prirodna istorija postavnja – Hekel. O granicama saznanja prirode – Di Boa. Postanak fela – Darvin. Fizičke sile i uzajamne snage u prirodi. Zemlja i prirodni pojavi. Prva pomoć ranjenicima. Šta to pišeš? (Posvećeno sestri Katarini…)”.
Kapela je bila smeštena baš tamo gde i priliči ovakvim biserima naše nauke – na najlepšem mestu Starog groblja (Tašmajdan, gde je danas tramvajska okretnica), i to u porti crkve Svetog Marka, među grobovima velikana: Ilije Kolarca, Đure Daničića, Joakima Vujića, Đure Jakšića, Gligorija Vozarevića i dr.
Kada je oko 1921. godine počelo preseljavanje tog groblja na sadašnju lokaciju u Ruzveltovoj ulici, narod se pobunio rušenju kapele braće Radovanović. Više godina su uspevali, često i sopstvenim telima, da odbrane zdanje smatrajući ga za izuzetno značajno, ali jedne noći, 1939, radnici su sravnili sa zemljom taj monument, a posmrtne ostatke Radovanovića preneli na Novo groblje, u grobnicu koju je poklonila Opština, gde i danas počivaju i o kojoj, na žalost, niko ne vodi računa…
Nastaviće se…
