Ubrzo posle 1921. godine, pretežno siromašni stanovnici Beograda, počeli su da osvajaju nenaseljeni teren, koji je pripadao Opštini beogradskoj, a bio relativno blizu centra grada, radi podizanja najprimitivnijih prebivališta, i to ne plaćajući nikome ništa za zemljište zauzeto preko noći – „na nož” (nož – jatagan na turskom).
Najveće beogradsko divlje naselje, Jatagan-mala, nalazilo se na prostoru između Bulevara Franše d’Eperea (auto-put) i kompleksa bolnica, kao i od „Mostara” do Bulevara oslobođenja. Uvidevši opšti problem oko ovog naselja, država, 1924, šalje dr Bogoljuba Konstantinovića, iz Instituta za socijalnu medicinu, u izvidnicu i ispitivanje. Njegovi izveštaju su bili poražavajući: 490 kućica sa 875 stambenih jedinica u kojima u katastrofalnim uslovima živi 1877 stanovnika (4,26 m2 po osobi).
Rešenja koja je Beograd sprovodio ne samo da nisu urodila plodom već je to naselje, bez vode i kanalizacije, postalo leglo kriminala, bluda i razvrata. Štampa je donosila naslove poput: “ruglo Beograda, čir na licu prestonice, pakao na zemlji…”, a u ponovnom ispitivanju, 1931. godine, u Jatagan-mali uočeno je: 673 kućice sa 2355 odeljenja u kojima živi 5602 stanovnika (1,72 m2 po osobi). Iako su uslovi za stanovanje bili izuzetno loši to naselje je ipak, nekako, funkcionisalo – postojalo je više kafanica, trgovačkih i zanatskih radnji, a sve su međusobno bile povezane uličicama širine 1 do 2 metra.
Kako je nastala, tako je i nestala. Prvih 60 objekata srušeno je 1931. godine zbog izgradnje kanalizacije, zatim 1938. još 165, dok je već naredne godine zbrisano 450 kućica radi izgradnje Veterinasrkog fakulteta. Konačno raseljavanje Jatagan-male izvršeno je oko 1960. godine radi izgradnje auto-puta „Bratstvo jedinstvo” da ne bi došlo do toga da ljudi spavaju, a noge im u žutoj traci.
