Povodom oštre primedbe vojnog vrha, upućene vladi Srbije 1924. godine, da je Beograd slabo pošumljen, a posebno „gradska pluća” – predeo oko Topčidera i Košutnjaka, nastala je opšta pometnja i panika.
Ministri su izdali hitnu naredbu da se odmah iz Avalskog rasadnika obezbedi minimum 3.000 trogodišnjih sadnica bagrema, crnog i belog bora, smrče, lipe, jasena, ariša i zelene duglasije. Međutim, kada je rukovodstvo shvatilo da nema na stanju tražene zalihe, te o tome izvestilo nadležnog ministra, isti je samo dreknuo u slušalicu – obezbeđujte kako znate i umete, Beograd i Topčider moraju da se pošume!
Šumari širom Srbije kreću u potragu. Na nogama su nadležni organi iz Apatina, Aleksinca, ali i Vinkovca, kao i mnogi vlasnici privatnih rasadnika koji su sve raspoložive snage aktivirali. Ubrzo se sa prikupljenim prirodnim bogatstvom, specijalni izaslanik Ministarstva šuma i rudnika, diplomirani šumar Bečke bodenkulture, ekspert za pošumljavanje, inženjer P. Šimić, pojavio ispred Komande grada i započeo sadnju.
U toj velikoj i svečanoj akciji pošumljavanja Topčidera i okoline, ukupno je zasađeno više hiljada sadnica i to: 2.000 Pančićeve omorike, 1.000 smrče, 1.600 lipovih, 2.800 bagremovih, 300 javorovih, 400 jasenovih, 100 hrastovih i 400 brestovih sadnica, od kojih mnoge i dan danas pročišćavaju gradski vazduh.
